"Napij się i zadzwoń do mnie" Penelope Ward

Pod wieloma względami nasza historia przypominała kostkę Rubika - była kolorowa i skomplikowana.

Tytuł: Napij się i zadzwoń do mnie

Autor: Penelope Ward

Tłumaczenie: Wojciech Białas

Strony: 288

Bohater/ka:  Rana/Landon

Wydawnictwo: Editio Red

Po wypiciu butelki dobrego wina wiele może się zdarzyć — szczególnie jeśli w zasięgu ręki ma się telefon, a szlachetny trunek posłużył do wskrzeszenia wspomnień z czasów, kiedy się było zakochaną smarkulą. Rana Saloomi, śliczna i bystra tancerka brzucha, najwidoczniej o tym zapomniała. Pamiętała natomiast świetnie dawne dni. I oczywiście Landona Rodericka. Jej rodzice wynajmowali od Rodericków mieszkanie w garażu. Rana była wtedy taka szczęśliwa. Oboje byli zaledwie nastolatkami, ale więź, która ich połączyła, była niezwykła.

Wszystko się skończyło, gdy rodzice Rany zostali wyrzuceni z wynajmowanego lokum i rodzina musiała wyjechać na drugi koniec stanu. Tamtego dnia kontakt się urwał. Dziewczyna doszła do wniosku, że chłopak o niej zapomniał i że ona powinna zrobić to samo. Niestety, jej się to nie udało — mimo upływu lat nie zapomniała. Rana wyrosła na przepiękną młodą kobietę i wciąż się zastanawiała, kim stał się jej dawny adorator, co robi, jak wygląda i czy znalazł już miłość swojego życia. Któregoś czwartkowego wieczoru, po nieudanym dniu i opróżnieniu butelki shiraza, znalazła numer jego telefonu i… zadzwoniła. I nie była to ich ostatnia rozmowa.

Landon wcale o niej nie zapomniał, ale nie zdradził, dlaczego nie próbował jej odszukać. Twierdził również, że jego rodzice nie wyrzucili jej rodziny z mieszkania, a cała historia wyglądała inaczej. Wkrótce okazuje się, że tajemnic i niedopowiedzeń jest więcej. Także Rana nie chce zdradzać swoich. Właściwie najrozsądniej byłoby rzeczywiście o sobie zapomnieć. Ale… ani on, ani ona nie umieją tego zrobić. Napięcie rośnie. Pożądanie buzuje. W obojgu rodzi się przeczucie, że zawsze należeli do siebie. Jak jednak zaufać komuś, kto boi się szczerości?

Usłyszałeś już dosyć, żeby się rozłączyć? (Opis Lubimy czytać)

Dość nietypowy tytuł od razu zwrócił moją uwagę. A Penelope Ward znam już z innych książek, dlatego długo nie zastanawiałam się, aby ją przeczytać.

Rana Saloomi to piękna i mądra dziewczyna. Pracuje jako tancerka brzucha w okolicznej knajpce. Mieszka z dość dziwnym współlokatorem, ponieważ nie stać by jej było na mieszkanie. Pewnego wieczoru pod wpływem alkoholu, dzwoni do swojego dawnego przyjaciela z dzieciństwa. Ma do niego wielki żal od lat i w końcu wszystko mu wyrzuca. Jak się później okaże, każde pamięta te wydarzenia całkiem inaczej. Wyjaśniają sobie wszystko i postanawiają odnowić kontakt. Coraz częstsze rozmowy zbliżają ich do siebie. Jednak dzielą ich tysiące kilometrów. Na przeszkodzie stoją również tajemnice.

- Masz obsesję na punkcie swojego wyobrażenia na mój temat - na punkcie tajemnicy. Rzeczywistość jest dużo bardziej popaprana.

- Czy rzeczywistość nie jest taka za każdym razem? Związek polega na akceptowaniu tego, co dobre, co złe i co brzydkie. Nikt nie jest doskonały.

Landon ma swój własny biznes, a dokładniej budkę z kanapkami. Jest to naprawdę oryginalne zajęcie, które przynosi mu dochody. Zmienił się i już nie jest tym chłopakiem, którego znała Rana. Pogubił się w życiu, by móc znowu się odnaleźć. Jednak nigdy nie pogodził się z utratą przyjaciółki.

Całość wypada w porządku, choć środek książki nieco nudnawy. Bohaterka za bardzo użalała się nad sobą, a bohaterowie zamiast porozmawiać ze sobą, unikali rozmów na bolesne tematy. Wiem, że autorkę stać na więcej, dlatego oczekiwałam czegoś lepszego.

Na okładce mamy przystojniaka z tatuażami, który przyciąga wzrok.

Książka może i nie jest wysokich lotów, ale czyta się ją bardzo szybko. Uświadamia nam, że sekrety mogą zniszczyć każdą relację, a na wybaczenie może być czasem za późno.  Nie żałuję, że ją przeczytałam. Można przeczytać w jeden wieczór.

- Mam tyle niedoskonałości.

- Podobnie jak wiele z najpiękniejszych diamentów świata. Nie ma nic złego w niedoskonałościach. To one czynią nas ludźmi.

Odchyliłam głowę do tyłu i wzięłam głęboki oddech, chłonąc jego słowa. Jakimś sposobem wiedziałam, że nie zapomnę ich do końca życia.

Za możliwość przeczytania serdecznie dziękuję: